Марде аз табори масҷид

Дар бораи ин пирамарди нуронӣ, фарзандону пайвандонаш бисёр гуфтаанд ва аз ин пас низ хоҳанд гуфт. Аммо ман ҳам мехоҳам чанд сатре бигӯям.
Ҳар вақте ӯро медидам ва ҳоло ҳам аксҳояшро мебинам, як ҳадиси Паёмбар (с) дар васфи касоне, ки фардо рӯзи қиёмат дар вақти ҳисобу китоб зери сояи Арши Худо қарор мегиранд, ба ёдам мерасад:
"ﻭ ﺭﺟﻞ ﻗﻠﺒﻪ ﻣﻌﻠﻖ ﺑﺎﻟﻤﺴﺎﺟﺪ"
Ва марде, ки дилаш бо масоҷид пайванд бошад.
Бо вуҷуди он, ки банда домоди яке аз фарзандони ин хонавода ҳастам, вале ҳар вақте хонаи падарарусам мерафтам,—дар бахши васату локин поёнии деҳаи Қасамдараи ноҳияи Файзобод— ҳатман ба зиёрати ӯ низ, ки хонаашон дар бахши болоии ин деҳа қарор дорад, мерафтам.
Аммо ман чун аксар авқот баъди зуҳру аср ба ин деҳа мерафтам, аксар вақт ӯро дар хонаашон не, балки дар масҷиди деҳа ва дар болои ҷойнамоз зиёрат мекардам. Агар ҳам гоҳе мешуд, ки бо сабабҳое масҷид рафта наметавонист, дар хона ва дар ҳуҷраи худаш, ки болои Қуръон нишаста тиловат мекард, ба зиёраташ шарафёб мешудам.
Суҳбати мард мардат кунад
Марҳум, ду гурӯҳи одамонро бисёр зикр мекард ва аз ҳоли онҳо мепурсид; яке намозгузорони масҷид ва дигаре фаъолон ва ба хусус муборизоне, ки барои дастёбии мардум ба ҳаққу ҳуқуқҳои поймол шудаашон талош мекарданд, ёд мекард ва аз аҳволашон мепурсид. Масали мардумӣ, ки мегӯяд: "Ё мард бош ва ё дар хидмати мард"—ро ҳамон ҷо вақти ҳолдониву аҳволпурсивиашон сарфаҳм мерафтам.
Хуб ёд дорам, вақте дар солҳои гузашта низ чун ба зиёраташон мерафтам, бар иловаи ин ҳама, ҳамеша аз ҳодисаҳои муҳимми кишвар ва мусибатҳои болои мардум омада огоҳӣ дошт, вале боз ҳам ба тафсил маълумот мепурсид, он замон гоҳе ашк мерехту гоҳе ҳам даст ба дуо мебардошт. Фирки мардумро мекарду ғами диндонро мехӯрд. Ҳатто буданд вақтҳое, ки чун болои диндорон мусибатеро таҳмил мекаранд, ғайраташ ҷӯш мезаду аз он, ки медонист аз дасташ коре сохта нест, вуҷудаш такон мехӯрду ашк дар чашмонаш ҳалқа мезад...
Ҳар вақте ҳам ба зиёраташон мерафтем, росташро мегӯям, вақтҳои охир аксар барои дарди дил кардану қисман ғубори баъзе дарду аламҳоро баровардан зиёдтар ба ҳар баҳонае ба наздашон мерафтам ӯ ҳам падарвор гоҳ насиҳатамон мекарду гоҳе ҳам пандамон медод ва ҳамеша таъкидашон ҳам ин буд, ки мусалмонӣ ғайратдорӣ аст ва набояд фарзанди мусалмон беғайрат бошад.
Бори охир соли 2015 дар ҳамин шабу рӯзҳо ба зиёраташон рафта будам, ғами фироқи фарзандону набераву абераҳояшон ҷои худаш, вале ҳар вақте номи яке аз зиндониёни имрӯзи наҳзат ба мисли аъзои Раёсати Олии он ба ёдаш мерасид ё номи касе аз онҳоро ба забон мегирифт, аз шиддати ғам гулӯгир мешуду дастандаркорони ин ҳодисаҳоро ба беғайратӣ муттаҳам мекард.
Ёдашон ба хайр
Худо ӯро ғариқи раҳмату шоистаи ҷаннаташ бигардонад.
Илоҳо, қабрашро пурнур ва хонаи охираташро обод бигардон. Омин!
Ҳамчунин аз Хулои карим истиъдои онро дорам, ки ба фарзандону пайвандон ва дар умум ба бозмондагонаш сабри ҷамилу аҷри ъазим ато бифармояд.